Zahartze aktibotik herritartasun aktibora: lagunkoitasunaren zeregina

Zahartze aktiboa kontzeptua 1999an agertu zen lehen aldiz, zahartzearen paradigma positiboaren tradizio zientifikoa jasoz. Horrek bateratu egiten ditu parte-hartzearen, osasunaren, independentziaren eta zahartze onaren nozioak, eta parte-hartzea da osagai nagusia. Paradigma hori zahartze demografikoari emandako erantzun politiko handitzat hartu zen, zahartzaroaren kontzeptu tradizionala aldatzen saiatuz eta adineko pertsonei rol berriak emanez. 2005ean OMEk abian jarritako "Age-friendly CITIES and Communities" ekimena paradigma hori tokian-tokian praktikan jartzeko helburuarekin planteatu zen. Azken helburua da herritarrek parte hartzeko mugimendu bat sustatzea, adinekoak protagonista dituena ongizate-sortzaile gisa, zahartze aktiboaren oztopoak herritartasun-kontzeptu zabalago baterantz eramanez. Gainera, gaur egungo garaiari egokitu behar zaio; izan ere, belaunaldi berriek garatu ahal izateko eta identifikatzen diren talde eta komunitateekin prozesuetan lagundu ahal izateko espazio bat eskatzen dute, adina edozein dela ere. Bizitza-luzeraren iraultzak erronkak planteatzen ditu, eta horiek aprobetxatu ditzakegu eta baliatu behar ditugu gizarte hobea, berdintasunezkoagoa eta pertsona bakoitzaren balioa aitortzeko gai izango den gizartea eraikitzeko, haren adina eta gizarte-, kultura- edo arraza-egoera edozein izanik ere.